Ilustracje: Katarina Fabijanić
Przekład na język polski: Olga Lalić-Krowicka
Wstęp: Ewa Radomska
Skład: Nenad B. Kunštek
Ewa Radomska
Jagoda, życie to istnienie motyla
Jagoda Kljaić - urodzona w 1950. roku (Glina, Jugosławia, Chorwacja) swój wybór wierszy pt. „Rapsodia na obłoki” zaczyna od wiersza z tomiku „Popiół na progu” poświęcony siostrze Mirjanie, a jednocześnie wspólnej sile przetrwania.
A potem już „Rapsodia na obłoku” to pełne przemyślenia wiersze o kruchej egzystencji ludzkiego losu na przykładzie własnego odbioru świata, świata pełnego piękna, wrażliwości, ale też smutku, tajemniczości, nieodgadnionych tajemnic.
Ogromne znaczenie ma tu przyroda. Można powiedzieć, że Jagoda żyje przyrodą. Odnajduje w niej siłę do przetrwania, do życia, do radości. Motyl jest dla niej zaproszeniem do podróży, w której „motyl motyla pozdrawia”. Jest bowiem przyroda potężną siłą, w sumie wszyscy jesteśmy z przyrody więc poddając się jej tworzymy symbiozę i wspólnotę istnienia.
Ważna jest woda – poświęca jej wiersz „Źródło” z poematu „Wodnisty znak i Mimozy w morzu”. Ale jest też samotność, miłość, która się oddaliła i za którą się tęskni. Jest dobrym psychologiem, umie wytłumaczyć sobie ten stan i nie poddawać się zwątpieniu.
Wiersz „Czas snu” to czekanie na coś czego jeszcze nie było, czego się nie zna, ale czeka się na to jak na coś co przyniesie odkupienie: ”Szukam czegoś nowego / Nie znam imienia tego / Nie jest to miłość / Piękno też nie / Pragnę zapoznać się z niewidzialnym i bez uczuć / Co wejdzie / Do królestwa spokoju/.
Wspomnienia – one zawsze dopadną każdego-nie ma od nich ucieczki. Te najbardziej wzruszające to ojca i jego zapachu, matki i jej rąk, minionych chwil dzieciństwa.
Pochyla się nad kondycją ludzką – uważnie trzeba nad nią czuwać. W wierszu zatytułowanym „Emocje” pisze: / Szkoda / mi odważnych / nie wygrają / Nienawidzę / uśmiechniętych / wystarczających / dla własnego samolubstwa / Mam szacunek / wobec / zamazanych / nie udają /…
Jagoda pisze sugestywnie, całą sobą, oddaje się pisaniu jakby wchodziła do swoje własnej krainy gdzie czuje się bezpiecznie, oddaje swój nastrój, przemyślenia, nie boi się własnych odczuć, wyraża je z siłą całej swojej osobowości.