Verica Tadić-serbska poetka i aforystka. Publikuje w wielu czasopismach oraz antologii, w kraju i za granicą. Wielokrotnie nagradzana.
Verica Tadić
Przekład: Olga Lalić-Krowicka
PRELUDIUM CHŁODU
Gdy odejdziesz
radość się
rozchoruje
I
Nasze okno
rzęsy
do ramion
o
p
a
d
n
ą
A
Wskazówka
naszego zegara
zabłądzi
do
cudzego czasu
Z gęstej rzewności w spojrzeniu
mógłby też stuoki Argus
utracić wzrok
Nawet Janus utworzyłby z dwóch twarzy
nieczytelne fałdy
żeby tak długo czekać
Gdy odejdziesz
będą Ci się śnić
palce
Ze chłodem
budzą się
I
Kiedy Twoje imię
do poduszki
schowane jest
Podczas naszej rozmowy
kiedy polarna noc
wprowadza się
Ciepło
Twojego głosu
W gnieździe
dłoni chronię
Krokami
spowolnionymi
Mierzę
czekanie
Aby nam
do Twojego
przyjścia
Jutro
nie uciekło
do wczoraj
POŁUDNIK DUSZY
Śmierć jest niezbędna
gdy tysiące mnie
umiera w tysiącu Ciebie
I gdy tysiące Ciebie
umiera w tysiącu mnie
Wszystkie pozostałe śmierci
nie liczą się
Życie nie jest
tym co do
życia jest podobne
Gdy wrócimy
podzieleni
Na moje i Twoje
południki duszy
I każdy sam
swoje zwycięstwa
i porażki
doczekuje
Nawet jeśli wiemy
że podzielone
na moje i Twoje
Nie będziemy
tymi samymi
drogami
dążyć do nas
Jeśli nas
oddzielą
równiki
pustki
I zimny
archipelag jawy
spojrzeniami
zabiera
ciepło
Wtedy jesteśmy
my
którzy swoje życia
Już
przeżyli