Verica Tadić-serbska poetka i aforystka. Publikuje w wielu czasopismach oraz antologii, w kraju i za granicą. Wielokrotnie nagradzana.

Verica Tadić

Przekład: Olga Lalić-Krowicka

 

PRELUDIUM CHŁODU

Gdy odejdziesz
radość się
rozchoruje

I

Nasze okno
rzęsy
do ramion
o
p
a
d
n
ą

A
Wskazówka
naszego zegara
zabłądzi
do
cudzego czasu

Z gęstej rzewności w spojrzeniu
mógłby też stuoki Argus
utracić wzrok

Nawet Janus utworzyłby  z dwóch twarzy
 nieczytelne fałdy
żeby tak długo czekać

Gdy odejdziesz
będą Ci się śnić
palce

Ze chłodem
budzą się

I

Kiedy Twoje imię
do poduszki
schowane jest

Podczas naszej rozmowy
kiedy polarna noc
wprowadza się

Ciepło
Twojego głosu

W gnieździe
dłoni chronię

Krokami
spowolnionymi

Mierzę
czekanie

Aby nam
do Twojego
przyjścia

Jutro
nie uciekło
do wczoraj

 

 

POŁUDNIK DUSZY

Śmierć jest niezbędna
gdy tysiące mnie
umiera w tysiącu Ciebie

I gdy tysiące Ciebie
umiera  w  tysiącu mnie

Wszystkie pozostałe śmierci
nie liczą się

Życie nie jest
tym co do
życia jest podobne

Gdy wrócimy
podzieleni

Na moje i Twoje
południki duszy

I każdy sam
swoje zwycięstwa
i porażki
doczekuje


Nawet jeśli wiemy
że podzielone
na moje i Twoje


Nie będziemy
tymi samymi
drogami
dążyć do nas

Jeśli nas
oddzielą
równiki
pustki

I zimny
archipelag jawy
spojrzeniami
zabiera
ciepło

Wtedy jesteśmy
my
którzy swoje życia

Już
przeżyli