xxx

Kada nema Domovine
Nisi čovek
Postaješ zver
Zapregnuta za plug
Koju se može bičovati
Odvesti na klanje
Baciti lisicama da jedu

Kada nema Domovine
Malo ćeš reći svojoj devojci
Ona će pobeći
Računa se postojanost
Tvoga statusa u svetu

Kada nema Domovine
Nećeš izaći uveče na ulicu
Prolazeća patrola
Baciće te kao džak krompira
Na kamion i odvešće te
Na klanje

Pomračina sunca

Znam sve
Sunce će se vratiti

Ali gasi se
Umotano u crni šal
Hladnog vetra
Kaplje na čelu
Lede se

Egipatskih kapelana nema
Zemlja zatamnjuje
Čak ne može ni da plače
Isplakala je suze
Posle mnogih bitaka

Možda je to kazna
Manje topline
Nauka je stvorila jezgru
Nuklearnog reaktora
I ništa više
Pruža ruke suncu

Sunce pojavi se
Dati ću srce u žrtvu
Znamo kako da pišemo u čast sunca pesme
I ništa više
Najavljujući pomračinu
Kao vanredno stanje
Završen našom pobedom


Smolenska katastrofa

Ptice se nisu vratile na zemlju
A tako nam nedostaje njihovo pevanje
I svakodnevni govor
O glavnim pitanjima
O sitnicama
Govoriš i govoriš
I nema odgovora

Serviraš omiljenu šolju za kafu
Kašičicu koju znaš na pamet
Dlan nikada nije lutao po stolu
I smešno zapeti rukavi

Naliv-pero leži otvoreno
Spremno da potpiše dokumente
Novine lutaju po uglu
Samo nema vrata tišinom odriču se

Šetam ulicama velikog grada
Vlada opšta tišina
Bez odjeka
Premešteno je u NEBO

 

 

Biografia/Biografija


maksymilian_kozlowskiMaksimilijan Kozlovski (Maksymilian Kozłowski) - pesnik, romansijer, dramski pisac, esejista. Rođen 9. septembra 1936. godine u Fordonu (sada okrug u Bidgošću, Poljska).  Bart je pseudonim Maksimilijana Kozlovskog. Debitovao je kao pesnik istovremeno u časopisma:"Poezija" i "Nowa wieś" (1969.).
Maksimilijan Kozlovski objavljuje u brojnim književnim časopisima, antologijama, almanasima, školskim udžbenicima i na poljskom radiju. Laureat mnogobrojnih nagrada i zasluga.
Objavio je zbirke poezije: Taniec delfina” (1977.), „A na ziemi dzwonem” (1978.), „Moja wasza obecność” (1978.), „Gdziekolwiek jest konwalia” (1981.), „Zwierzenie” (1982.), „Psalmy użyteczne” (1987.), „Wygnanie w wieczność” (1990.), „Ukrzyżowanie ziemi obiecanej” (1991), „Wiersze o miłości” (1992.),  „Krzyk oszukanych” (1992.), „Księga domu” (1993.), „Lot brylantowych ptaków” (1993.), „Kainowe wiano” (1994.), „Posłuchaj Julianie” (1996.), „Innej pogody czas” (1998.), „Człowieczy poemat” (2000.), „Oratio recta” (2003.), „Za wcześnie na noc” (2004.), „Coraz dalej do Itaki” (2006.), „Białych róż zaczerwienienie” (2008.).
1996. objavljen je njegov pozorišni komad za decu „O mądrym królu Dziegoniu”.
Objavio je knjiga proze: „Opowiadania na czas podróży” (1997.), „Daleko od San Marino” (1999.), „W drodze do Efezu” (1999, powieść nagrodzona w ogólnopolskim konkursie im. Mikołaja Reja), „Pochyleni w słońcu” (2001.), „Barwy minionego czasu” (2003.), „Wyjście z doliny Eszkol” (2004., roman nagrađen na nacionalnom književnom takmičenju Stefan Žeromski), „Tamte dni, tamte lata” (2007.).
2007. Deutsches Polen - Institut u Darmštatu, u Nemačkoj objavio je u svojoj kolekciji, do sada neobjavljene priče Maksimilijana Kozlovskog „Odzyskane niebo”. 2009. objavljena mu je zbirka pesama „Szczególne znaki czasu” u kojoj se prepliću priče sa pesmama.
2005. dobio je brončani krst zasluge (2007), kao i u ranijem periodu mnoge ordene i zasluge za kulturu. Član Udruženja književnika Poljske od 1992.

E-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

 

Maksymilian Kozłowski - poeta, prozaik, dramaturg, publicysta - urodził się 9 września 1936 roku w Fordonie (obecnie dzielnica Bydgoszczy).
Debiutuje jako poeta równocześnie w „Poezji” i „Nowej Wsi” (1969r.). Jego ojcem chrzestnym w literaturze był literat warszawski Tadeusz Chudy.
Maksymilian Kozłowski licznie publikował utwory literackie w prasie literackiej, jak i na antenie Polskiego Radia. Wielokrotnie był także nagradzany w konkursach literackich na terenie całego kraju, począwszy od nagrody w XIV Ogólnopolskim Turnieju Poezji Społecznie Zaangażowanej „Czerwonej Róży” (1973) i w konkursie „Rubinowej Hortensji” (1975). Za całokształt ówczesnego dorobku twórczego otrzymał nagrodę artystyczną „Artura” (1991).
Wydał zbiory wierszy: „Taniec delfina” (1977), „A na ziemi dzwonem” (1978), „Moja wasza obecność” (1978), „Gdziekolwiek jest konwalia” (1981), „Zwierzenie” (1982), „Psalmy użyteczne” (1987), „Wygnanie w wieczność” (1990), „Ukrzyżowanie ziemi obiecanej” (1991), „Wiersze o miłości” (1992),  „Krzyk oszukanych” (1992), „Księga domu” (1993), „Lot brylantowych ptaków” (1993), „Kainowe wiano” (1994), „Posłuchaj Julianie” (1996), „Innej pogody czas” (1998), „Człowieczy poemat” (2000), „Oratio recta” (2003), „Za wcześnie na noc” (2004), „Coraz dalej do Itaki” (2006), „Białych róż zaczerwienienie” (2008).
Wiersze Maksymiliana Barta – Kozłowskiego znajdują się w licznych antologiach, a także w podręcznikach szkolnych.
Autorowi nieobce są także utwory sceniczne. W 1996r. ukazała się sztuka teatralna dla dzieci pt. „O mądrym królu Dziegoniu”.
Wydał tomy prozy: „Opowiadania na czas podróży” (1997), „Daleko od San Marino” (1999), „W drodze do Efezu” (1999, powieść nagrodzona w ogólnopolskim konkursie im. Mikołaja Reja), „Pochyleni w słońcu” (2001), „Barwy minionego czasu” (2003), „Wyjście z doliny Eszkol” (2004, powieść nagrodzona w ogólnopolskim konkursie im. Stefana Żeromskiego), „Tamte dni, tamte lata” (2007).
W 2007r. Deutsches Polen-Institut z Darmstadt w Niemczech zamieścił w swych zbiorach, dotąd niepublikowaną, powieść Maksymiliana Kozłowskiego pt. „Odzyskane niebo”.
W 2009r. ukazał się tomik „Szczególne znaki czasu”, w którym wiersze przeplatają się z opowiadaniami. W 2010r., na podstawie pierwotnego projektu „Odzyskane niebo”, autor wydał książkę pt. „Nad Parsętą”.
W 2005 roku pisarz otrzymał Brązowy Krzyż Zasługi (2007), a we wcześniejszym okresie: odznakę „Zasłużony Działacz Kultury” (1980), Odznakę Honorową „Za Szczególne Zasługi dla Województwa Bydgoskiego” (1988), Medal Honorowy im. Jakuba Wojciechowskiego, Złotą Odznakę Polskiego Związku Niewidomych (2003). Członek Związku Literatów Polskich od 1992 roku.

..............................................................................

Proza / opowiadanie

 

Neopoziva odluka /przekład na j. serbski/

Aneta je žustrim pokretom bacala duboko u ormar  svoju odjeću. Cilj nije uvek bio dovoljno precizan, što nije smetalo da dalje baca. Prozirni šal je lagano kao ptica odleteo u ugao sobe. Potpuno tila haljina sa širokim lukom u vazduhu, završila je ispod stola. Čipka sa kukova visila je na lampi. To je bila neka vrsta Anetine službene odjeće. Tako su se oblačile dame  u "Klubu Adama i Eve". Srećno je donijela neopozivu odluku. Mora da izvrši nalog, mora. Bilo koji zakon o abortusu ili ne o abortusu nije shvaćala. Nije se smešila takvoj misli. Muškarci postavljaju pravila za žene, zaboravljajući sebe. Kao i obično. Slobodna je i nije potrebno da čeka zeleno svijetlo iznad ogledala. To je znak da ide u rimsku komoru, govore tako između sebe, i  da bude tamo radi društva, u punom apsolutnom smislu. Tamo je sve dozvoljeno, ali ne i Aneti. Tesne čarape ovaj put ubacila je tačno  u ormar. Široke podvezice bacila  je negdje pod noge, koje su u muškom društvu bile više impresivne. Ali za deset minuta biće na svetu neka druga Aneta. To će biti prava Aneta.
Iza prozora čulo se sviranje auta, jedan, pa drugi put. Stizao je u klub Peršun, osjećajući se kao princ. Bio je prva klasa u "Klubu Adama i Eve". Nikada nije iznevjerio klub, gdje je radila Aneta. U neposrednoj blizini nalazi se još jedan klub sa privlačnim imenom "Evino zadovoljstvo". Boravila je tamo opozicija, koja je izgubila izbore. U "Klubu Adama i Eve" ugostio se pobjednik. Njegovi vlasnici nisu bili zabrinuti zbog takve podijele. Podijeljeno tržište raspalo se na epohe. Aneta je imala utisak da to nije podijela na nikakve epohe, već su samo to skriveni ljudi koji uvijek znaju tajne vladanja svakakvim tržištem. Princ, najbogatiji čovek u blizini od sto kilometara pripadao je Aneti, tj. Aneta njemu. Nije joj nedostajao Princ. Nije trpela njegove ruke ni njegov smrdljivi zadah na duvan. Mirisao je na lošu pastu za zube i usporeno mu je radio želudac. Princ je već pripadao prošlosti, bio je kao ružan san. Bio bogat ili ne, neka sam spava u krevetu bez Anete. Drugi čovjek vezan za Anetu bio je Šeik. Takav je imao nadimak. Zbog svog naglog bogastva. Razbacivao je američke novčanice. Takav bankar bio je koristan za ženu, ali ne zadugo. Prepreka je bio njegov istaknuti mjehur na prednjoj strani tijela. Sa stomakom kao bundeva  volio je dodirivanje. To je zapravo Šeik vladao ovom kneževinom. Ovaj Šeik je dijelio posao prema svojoj volji u gradu, jer je bio vlasnik nekoliko proizvodnih pogona. Posao je sada postao dragocena i neophodna roba. I veoma ga je teško dobiti. Šeik je postao vladar podjeljenih duša. Samo jedna mala prekovoljna grimasa na licu Šeika odmah bi neko ispao iz igre . Povratka nije bilo. Dodatak i vegetacija. Šeik je obožavao Anetu. Satima je bio na vrhuncu svršavanja i  obožavao je da je  dodiruje i dodiruje. Aneta je dostojanstveno pretrpjela. Šeikov stomak je podsećao na neprijatni dodir puža. Kraj sa pužem, sve bi prošlo. Daleko loše uspomene, neka odu iza sedam gora. Maskaru za trepavice prigodno je stavila u torbu. Užasni zeleni i svetli znak javljao je da ima još malo vremena da popravi ono i ovo, dobro namesti kukove ispod zelene haljine, usne ko u lastavice i   marš u rimsku komoru. Rimska  jednokrevetna soba puna uzdaha, prikupljanje Mickijevičovskih uzdaha ženskog tijela i bez duše muškarca u blizini. Muško-ženski rituali ispunjavali su se ponovo. Negdje iznad krova kuće, daleko izvan zidova ove sobe postojao je svet strogo definisanih kodova, naredbi, cirkularnih pisama, zvaničnih saopštenja, kao i brojne političke deklaracije o ljudskim pravima. U "Klubu Adama i Eve" bio je takav kako je od strane kluba  upravo kreiran. Mehanizam formiranja ovog kluba bio je iznenađujuće jednostavan i rezultat na tržištu prava tako često pogrešno shvaćen. Karkoš, vlasnik kluba stekao je veliko imanje u svoje vrijeme, daleko izvan grada, petnaest minuta vožnje pa i najgorim autom i obrazložen duhom vremena , gdje sa  novcem pojedinci mogu da pronađu trenutak opuštanja na udaljenom terenu. Pijanka s vrijemena na vrijeme neće naškoditi bogatima. Kuća sa terasama i drugim dodacima. Karkoš je kupio od bankrota pivovare. Šef pivovare bankrotirao je zbog svoga zeta. Kuća je ogromna, sa salonom u sredini i  sobama sa strana. Jednostavno je godila okolnostima i zadovoljavanju prirodnih potreba. Iskreno treba priznati da sadašnji tip ekonomske aktivnosti nije za Karkoša. Razlika dviju epoha na krajnoj granici učinila je to što treba. Izmršena današnjica očigledno je razvila takve okolnosti, pojave i potrebe takvog  tržišta. Dakle, od pamtiveka tako su rođene svemoćne korporacije. Tako visoko Karkoš nije merio. On je vidjeo slučajno neko drugo korišćenje prostorija. Lola,  plavooka plavuša, jedne je večeri sa gracijom posluživala Princa. Ovaj se hvalio uredništvima lokalnih novina, podbačenim kome treba,, koja su zahtevala od nezaposlenog da se javi na Zavod za zapošljavanje u vrijeme ručka.

- Korist može biti strahovita. Nezaposleni će pojesti jedan manje ručak -  glasno se nasmejao i pohlepnim pogledom jeo je Loline obline. Postoje neodređene ženske intuicije koje znaju kako da procene namere muškog poleta. Kratko žmirkanje trepavicama, neprimetan dodir ruku, blagi drhtaj i odmah se upuštaju u slobodu, samo njima poznatu.
I Lola je ocenila pravilno situaciju.
- Možemo da budemo sami kao dvije ptice u gnijezdu - Lola je šapnula.

Princ se poklonio smerno i hodao je žustro za Lolom. Karkoš, gledajući preko dnevne sobe, koja je već  osiromašila zbog nedostatka klijenata, odlučio je da da otkaz nekim konobaricama – ali uvideo je priliku za  novo tržište.
- Pa, dobro, grad u daljini, neophodno je da se prošire usluge - rekao je on za sebe. I razvio je temu.

Referent za snimanje promena u ekonomskoj aktivnosti nije bio iznenađen. Šta više je to  riječ od višeg ureda, onda je to dobar znak.

- Usluge kompatibilne – brutalno je dodao Karkoš povećavši niz ekonomskih aktivnosti, Karkoš je bio odgovoran poslodavac. Osigurao je cure, napisao ugovor i okružio se odgovarajućim timom. Red prije svega, i to je bio njegov moto. Nova djelatnost je pogođena u desetku. Karkoš je samo provjeravao da ne bi lokalni pesnik Tarlik bio redovan. Takav vodi ljubav do smrti i udara za buduću slavu  ekserom u mali prst. Takva katastrofa može da dovede do prekomernog publiciteta što bi moglo da utiče da održavanje usluga po dosadašnjim uvjetima. Prihvatao je da cure rade lično i profesionalno tri dana i tri noći. Karkoš je bio poznat tip po medicini kao pustoš sa ženama.

... Čula su se tri svirca. Tako je Skakavac najavljivao da stiže, posebno nepristojna varalica. Hohštapler sa nepoznate planete zla. Zemlja bi trebala da ga baci u ponor kosmosa jednom za svagda. Njegove žrtve su neudate žene. Manipulirao je takvima, da će im odmah izgraditi kuću i o vječnom životu u dvoje. Izmamljivao je novac za izgradnju kuće i nestajao.  Upravo takavom trebalo bi ubosti bodež u rebra. Šteta lijepih narednih godina, koje su ispred njih. U "Klubu Adama i Eve", niko nije pitao o poreklu bogatstva. Zidovima ništa nije bilo strašno, znali su o svemu tome. Muškaraci u nježnim situacijama govore mnogo više nego što bi trebalo. Nebo od dijamanata su spremni da ponude. Kasnije je, međutim, drugačije. Skakavac bi na licu mjesta skidao sa Anete sve što je imala. Svrbile su ga ruke, bio je nesavladiv lav, što lavicu nije dodirivao cijele godine. Oluja je bjesnila već u prvom minutu susreta. Zeleno svijetlo je iznad Anetinog ogledala nervozno svijetlilo i nije prestalo ni na trenutak da treperi i svjetluca. Ona je bojažljivo pogledala ka vratima. Mora da djeluje sa oprezom. Bježi, bježi! Karkoš je pogrešio datum. Pa tako se grebe kao medvjed u jazbini, kao da zima ne želi da ga napusti, iako je proljeće blizu. Priča se bezveze u ovoj sobi u kojoj je bilo više suza nego dobra. Ni jedan od njih nije sa njom progovorio nešto ljubazno, a ako bi rekao nešto o sebi, onda bi govorio kao general poslije uspješne bitke. Završila je ugovor. Migutalo je kao groznica svijetlo iznad ogledala. Upao je Karkoš.

- Šta je sa tobom, Aneta? Treća kabina, gost čeka!
- Ne idem! Ugovor je završen ...
- Produži ugovor. Kakva je to pobuna! Želiš povišicu? Ovaj momak je zlatni rudnik! Sredi se i popravi frizuru.Obuci na sebe bilo šta! Ajde, marš!
- Ugovor je završen! - pokazala je papirić. Skočio je, zaplenjio dokument i pocjepao ga. Ovo je tvoj ugovor Aneta  - pritisnuo je uza zid, divlje pogledao kao žrtvu. Znala je da će doći stražar Lolo,  koji će da primora na poslušnost i moraće da nastavi da radi u klubu. Mora postati lukava.
- Pa, dobro - rekala je poslušno i nasmešila se u oči, što je očigledno bilo izuzetno privlačno. Uzela je ruž za usne u ruke.
- Samo tako nastavi, Aneta! U redu malena, treća kabina – Karkoš je izašao uveren u poniznost i daljne predanje. Mora odmah djelovati. Ubacila je odjeću u putnu torbu. Polugola je istrčala. Hodnik je bio prazan. Lolo je pogledao, trči u sobu bez odjeće. Okrenuo se. Sve je u redu. A ona je krenula odmah prema vratima vani.  Ona je zapravo imala prednost. Stajao je Skakavčev Mercedes sa ključevima u autu. Taj kreten je bio spreman da pobjegne u svakom trenutku. Ovaj put vodila je bitku. Mercedes je mercedes možeš brzo da zbrišeš. Na autoputu je nametnula prozirni šal i ubrzala je autom kao profesionalac. Imala je suze u očima kada je dala vojniku pasoš na granici. Vojnik je podigao barikadu.
- Znaš, ona je bila skoro pa gola – rekao je čuvar kolegi.
- I plakala je ..
- Žene često plaču. To je uobičajeno. Završimo partiju šaha. Pripremam ti iznenađenje. To je moj potez.

Nestali su u graničnoj kućici. Brzo je vozila da bude što dalje i plakala je. To su bili gorke suze, svaka suza mogla je da bude značajan zaplet romana.  Pogledala je u ogledalo, još uvek je lijepa i mlada. To su zasigurno lijepe godine. Još će da uspije da otkrije istinsku ljubav čoveka, vjeruje da će tako da bude. Sada se mora izliječiti od rana zadobijenih u "Klubu Adama i Eve". Sada će napustiti Mercedes i preći u ekspres voz. Nadmudriće sve i nestati. Nestaće, da pronađe sebe. Ispred nje svjetlucala su svijetla grada. To je bio njen cilj. Cilj je postignut, sigurna je. Moćna odluka je postignuta. Voz ju je odveo daleko od ovog mjesta. Poslijednja suza je pala na ruku, bila je vrela kao riječ nade u epilogu svakog dobrog romana.

 

..............


Nieodwołalna decyzja /oryginał w j. polskim/
Aneta rzucała w czeluść szafy gwałtowanie zdejmowaną z siebie odzież. Nie każdy rzut był celny, co nie martwiło rzucającą. Przejrzysty szalik pofrunął lekko jak ptak daleko w kąt pokoju. Tiulowa sukienka zatoczyła szeroki łuk w powietrzu i zniknęła pod stołem. Opaska z bioder zawisła na lampie. To była niejako służbowa odzież Anety. Tak ubierane były panie w „Klubie Adam i Ewa”. Dobrnęła szczęśliwie do podjęcia obecnej nieodwołalnej decyzji. Musi postanowienie wykonać, musi. Wszelkie ustawy o aborcji i nie o aborcji nie dosięgły Anety. Nie uśmiechnęła się do takiej myśli. Mężczyźni ustanawiają przepisy dla niewiast, zapominając o sobie. To jest normalka. Ona jest wolna i nie potrzebuje oczekiwać zielonego światła nad lustrem. To jest znak, aby udać się do rzymskiej komnaty, tak mówią pomiędzy sobą i tam być, być do towarzystwa w pełnym absolutnym znaczeniu. Tam wszystko jest wolno, ale nie Anecie. Obcisłe pończochy szmyrgnęła tym razem celnie w szafę. Wydatną w szerokości podwiązkę gwizdnęła gdzieś pod nogi. Podwiązka szeroka czyniła u męskich gości większe wrażenie. Ale już za  dziesięć minut będzie na świecie inna Aneta. To będzie prawdziwa Aneta.
Za oknem rozległ się przeciągły klakson, jeden, drugi. Przybywał do klubu Pietruszka, mający się tutaj za księcia. Był niejako pierwszą figurą w „Klubie Adama i Ewy”. Nigdy nie zdradził klubu gdzie pracowała Aneta. W pobliżu znajdował się inny klub z zachęcającą nazwą „Rozkosze Ewy”. Uczęszczała tam opozycja, co przegrała wybory. W „Klubie Adama i Ewy” gościli wyłącznie zwycięzcy. Właściciele klubów nie  byli zmartwieni takim podziałem. Podzielony rynek następował za sprawą dziejącej się epoki. Aneta jednak odnosiła wrażenie, że nie epoka czyniła ten podział, ale tajemni ludzie, znający tajemnice rządzenia każdym rynkiem. Książę , najbogatszy człowiek na sto co najmniej kilometrów przynależny był do Anety , raczej Aneta do niego. Nie tęskniła do księcia. Nie cierpiała ani jego rąk, ani jego oddechu wiecznie przegrzanego kiepskim tytoniem. Pachniało od niego kiepską pastą do zębów i opóźnioną pracą żołądka. Książę, ależ to jest już przeszłość, miniony zły sen. Bogacz nie  bogacz, niechaj sam sobie posypia w łóżku bez Anety. Innym przywiązanym do Anety mężczyzną  był szejk. Takie zyskał miano. Bo jego majętność trysnęła jak ropa  nieoczekiwanie . Sypał amerykańskimi banknotami. Z taką pożyteczną manierą bankowca byłby i przydatny przy kobiecie, ale nie na długo. Przeszkodą była jego wydatna bańka na przedzie. Tym okazałym brzuchem, taką ogromniastą dynią uwielbiał dotykanie i dotykanie. To szejk faktycznie rządził okolicznym księstwem. To szejk rozdawał podług swojej woli pracę w mieście, będąc właścicielem kilku zakładów produkcyjnych. Praca stała się obecnie drogim i podstawowym towarem. I niezmiernie trudnym do zdobycia. Szejk stal się niepodzielnym władcą dusz. Mały niewielki grymasik na twarzy nie tak jak to życzyłby sobie szejk i kapryśnik  lądował za bramą fabryczną i to w majestacie prawa. Drogi powrotnej nie było. Zasiłek i wegetacja na chwałę naszych czasów. Szejk uwielbiał Anetę. Godzinami trwając w szczycie uwielbienia dotykał i dotykał. Aneta godnie cierpiała. Brzuch szejka przypominał niemiły dotyk ślimaka. Koniec ze ślimakiem, ma go za sobą. Precz złe wspomnienia, niech pofruną za siódmą górę. Pędzelek od rzęs trafnie wrzuciła do torebki. Obmierzły zielony świetlny znak, znak, że ma jeszcze chwilę czasu na poprawki tu i tam, aby biodro należycie ułożyło się pod zieloną sukienką, usteczka w jaskółeczkę i do rzymskiej komnaty marsz. Rzymska komnata, pokój pojedynczych uwielbień, mickiewiczowskie zbieranie westchnień z kobiecego ciała i klapnięcie bez ducha mężczyzny obok. Rytuał damsko-męskich powinności spełniał się raz po raz. Gdzieś poza dachem tego domu, hen za ścianami tych pomieszczeń istniał świat ściśle określony kodeksami, zarządzeniami, okólnikami, ogłoszeniami urzędowymi i z licznymi deklaracjami politycznymi o prawach człowieka. W „Klubie Adama i Ewy” był taki, jaki został przez ten klub li tylko stworzony. Mechanizm powstania tego klubu  był nieoczekiwanie prosty i wynikający z praw rynkowych tak mylnie nieraz rozumianych. Karkosz właściciel klubu nabył swego czasu okazałą posiadłość daleko za miastem, ale w zasięgu kwadransa jazdy nawet najgorszym samochodem i rozumował zgodnie z duchem czasu, że osobnicy z forsą znajdą chwilę na przepuszczenie części pieniędzy na odludziu. Hulanka od czasu do czasu bogatym nigdy nie zaszkodzi. Dom z tarasami i innymi wzbogaceniami Karkosz  kupił od upadłej rozlewni piwa. Rozlewacz piwny zbankrutował wykiwany przez rdzennego szwagra. Dom posiadał ogromną salę w pośrodku i pokoje po boku. I wprost sprzyjał okolicznościom sprostania potrzebom wiecznie naturalnym. Uczciwie trzeba przyznać, że działalność gospodarcza obecnego rodzaju nie była przez Karkosza zamierzona. Przekomarzanie się dwóch epok obecnie na bzykającym się styku uczyniło, co trzeba. Plątanina dnia dzisiejszego najwidoczniej rozwinęła okoliczności na powstanie takiej potrzeby rynkowej. Tak z dawien dawna rodziły się koncerny albo wszechpotężne korporacje. Tak wysoko Karkosz nie mierzył. Dostrzegł w  jednej przypadkowej sekundzie właściwe wykorzystanie lokalu. Blondyniasta  niebieskooka Lola pewnego wieczoru z gracją obsługiwała księcia. Ten przechwalał się redakcją okólnika , podsuniętym komu trzeba, który zobowiązywał bezrobotnego do zgłaszania się do urzędu pracy w porze obiadowej.
- Korzyść może być wręcz kapitalna. Bezrobotny skonsumuje jeden posiłek mniej - śmiał się zaraźliwie głośno i chciwym spojrzeniem pożerał okrągłości Loli. Istnieje nieokreślona intuicja kobieca umiejąca w lot ocenić zamiary męskie. Krótki rzucik oka spod rzęs, niezauważalny dotyk dłoni, nieznaczne dygnięcie i uwalniają się jakby z natychmiastowej uwięzi przede wzięcia czytelne jedynie dla zainteresowanych sobą dwojga. I Lola oceniła sytuację bezbłędnie.
- Możemy być na osobności jak dwoje ptasząt w ptasim domku - szepnęła Lola.
Książę pochylił się pokornie i żwawo ruszył za Lolą. Karkosz, czuwający nad salonem, co zakwitał już biedą z braku klientów, już miał podjąć decyzję o zwolnieniu grupowym kilka kelnerek - dostrzegł nową szansę rynkową.
- No, no, miasto w oddaleniu, usługi trzeba koniecznie rozwinąć - rzekł do siebie. I rozwinął.
Urzędniczka rejestrująca zmiany działalności gospodarczej nie dziwiła się niczemu. Czym bardziej jest słowo wyższego rzędu , tym lepiej.
- Usługi kontemplacyjne - brutalnie dorzucił Karkosz zwiększając zakres działalności gospodarczej, Karkosz był pracodawcą odpowiedzialnym. Ubezpieczył  kontemplantki, spisał kontrakty i otoczył opieką stosownie wymaganą. Porządek nade wszystko i to była słuszna jego dewiza. Nowa działalność była trafiona w dziesiątkę. Karkosz jedynie pilnie baczył, aby miejscowy poeta Tarlik nie stał się stałym bywalcem. Taki to kocha się na zabój i strzela dla przyszłej chwały w głowę trafiając w paznokieć serdecznego palca. Takie nieszczęście mogłoby spowodować nadmierny rozgłos, co nie sprzyjałoby utrzymaniu w dalszym ciągu usług kontemplacyjnych w dotychczasowym wymiarze. Kontemplantki przyjmował do pracy osobiście i fachowo badał przez trzy dni i trzy noce. Karkosz był chłopem nie określanym przez medycynę jako nieużytek przy kobiecie.
...Rozległy się trzy krótkie klaksoniki. Tak meldował przyjazd Pasikonik, szczególnie chamski oszust. Kombinator z nieznanej szatańskiej planety.. Ziemia powinna takiego zrzucić w przepaść kosmosu raz na zawsze. Jego ofiary to samotne kobiety. Bajerował takim o szczęściu, że zbuduje dom, na życie tylko we dwoje po dozgonne czasy. Wyłudzał zaliczki na budowę domu i znikał. Takiemu to tylko sztylet wbić pod żebro. Szkoda przyszłych pięknych lat, które dla niej nastać muszą. W „Klubie Adama i Ewy” nikt nie pytał o pochodzenie fortuny. Nic obcego nie było ścianom, wiedziały o wszystkim. Mężczyźni w kochliwej sytuacji mówią o wiele więcej niż powinni. Niebo z diamentami gotowi są ofiarować. Później jest jednak inaczej. Pasikonik z chwilą otwarcia drzwi miłosnego sezamu zdzierał wszystko cokolwiek Aneta miała na sobie. Paliły jego ręce, był nieposkromionym lwem, co lwicy nie dotykał rok cały. Szalała burza męskich czynów już w pierwszej minucie spotkania. Światło zielone nad lustrem Anety nerwowo zapulsowało i nie przestawało ani na chwilę migać i migać. Spojrzała ze strachem na drzwi. Musi działać z rozwagą. Uciekać, uciekać! Karkosz pomylił daty. Dobrze jej tak, grzebie się jak niedźwiedź w zimowym legowisku jakby nie chciała go opuścić chociaż wiosna jest tuż, tuż. Grajdoli się w tym pokoju, gdzie więcej było łez niż dobrego. Ani jeden z wielu z nią nawet nie porozmawiał serdecznie, a jeśli już cos mówił to o sobie jak generał po wygranej bitwie. Ona skończyła kontrakt. Dygotało jak w febrze światło nad lustrem. Wpadł Karkosz.
- Co z tobą, Anet? Kabina trzecia, gość czeka!
- Nie pójdę! Kontrakt skończony...
- Kontrakt przedłużymy. Co, bunt! Chcesz podwyżkę? Ten gość to kopalnia złota! Ogarnij się, popraw fryz . Rzuć na siebie coś cokolwiek.No, marsz!
- Skończyła się umowa- pokazała karteluszek. Podskoczył, pochwycił dokument, podarł go- Oto twoja umowa- przycisnął groźnie Anetę do ściany, jak żbik spojrzał na ofiarę. Wiedziała przyjdzie strażnik Lolo, zmusi do posłuszeństwa i przystanie na dalszą pracę w klubie. Musi stać się przebiegłą.
- Dobrze - rzekła pokornie i uśmiechnęła się oczyma, co podobno było niespotykane i niezwykle ponętne. Wzięła szminkę do ręki.
- Tak trzymać, Anet! Dobra maleńka, kabina trzecia - Karkosz wybiegł pewny pokory i dalszego oddania. Musi działać natychmiast. Rzuciła odzież do podróżnej torby. Półnaga wybiegła. Korytarz był pusty. Lolo wyjrzał, biegnie do komnaty rozebrana. Odwrócił się. Wszystko jest w porządku. A ona skręciła zaraz drzwiami na zewnątrz. Stał mercedes Pasikonika z kluczykami w stacyjce. Ten drań w każdej chwili gotów był umknąć. Miała aktualnie przewagę. Mercedes to mercedes można stąd prysnąć bezkarnie daleko. Na autostradzie narzuciła przejrzysty szal i mknęła samochodem niczym rajdowiec. Miała łzy w oczach kiedy podawała paszport żołnierzowi na granicy. Żołnierz podniósł szlaban.
- Wiesz, ona była prawie naga - rzekł strażnik do kolegi.
- I płakała..
- Kobiety często płaczą. To jest normalka. Dokończymy partię szachów. Szykuję ci niespodziankę. Teraz jest mój ruch .
Zniknęli w przygranicznym domku. Jechała szybko, aby tylko najdalej i płakała. Były to gorzkie łzy, każda łza mogła nadać fabułę pokaźnej powieści. Spojrzała w lusterko, jeszcze ma urodę i młode lata. To muszą być piękne lata. Jeszcze odkryje miłość prawdziwego mężczyzny, wierzy, że tak będzie. Teraz musi wyleczyć się z ran zadanych w „Klubie Adama i Ewy”. Teraz porzuci mercedesa, przesiądzie się do ekspresu. Przechytrzy pogoń i zniknie. Zniknie, aby się odnaleźć. Przed nią zafalowało miasto mnogością świateł. To jest jej cel. Cel osiągnięty, jest bezpieczna. Postanowienie mocne i pewne jest wykonane. Ekspres oddali ją z tego miejsca daleko. Ostatnia łza spadła na dłoń , była gorąca jak słowo nadzieja w epilogu każdej dobrej powieści.